سابقه اصلی بیمه در ایران همیشه جای مناقشه بوده است زیرا برخی محققین معتقدند ایرانیان همواره در هر روز بیمه را استفاده می کردند آن هم با استفاده از نوع سنتی بیمه یعنی بیمه هایی بر پایه سرمایه های خانوادگی و کمک هزینه های جبران خسارت از طرف دوستان و آشنایان .

برخی دیگر از محققین با توجه به برخی ابیات شاهنامه تاریخجه بیمه را به دوران اساطیری و پادشاهی کی کباد نسبت میدهند.

چیزی که مشخص است این است که تمامی تمدن های همسایه ایران در آن زمان از نوعی بیمه برای سرمایه گذاری در صورت خسارت استفاده میکردند،پس بدیهی است که ایرانیان هم از نوعی از بیمه استفاده میکردند.

در سال ۱۳۵۰ با تصویب قانون تاسیس بیمه مرکزی و شروع فعالیت این سازمان و همزمانی با بالا رفتن صادرات و ارزش نفت ایران شکوفایی اقتصادی شکل گرفت که باعث شد شرکت هایی مانند بیمه تهران،دانا،حافظ و بیمه ایران و آمریکا با سرمایه های خارجی پی ریزی شوند.

سازمان بیمه مرکزی با سرمایه‌ دولت برای ساماندهی به فعالیت‌های بیمه، پشتیبانی از بیمه‌گذاران و بیمه‌شوندگان و زمینه‌سازی برای شکوفایی بیمه در ایران افتتاح شد.

فعالیت های این سازمان و تمامی موارد گفته شده باعث شد که تا انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ تعداد شرکت های ایرانی به ۱۳ و تعداد شرکت های خارجی این صنعت به ۲ شرکت فعال برسذ.

شورای انقلاب در سال ۱۳۵۸ تمامی شرکت های بیمه را ملی اعلام کرد تا تمامی شرکت ها موظف به فعالیت زیر نظر دولت و سازمان بیمه مرکزی شوند.

هم‌چنین در سال‌های ۱۳۶۰ و ۱۳۶۱، تنها سه شرکت بیمه‌ ایران، آسیا و البرز مجوز صادر کردن بیمه‌نامه را دریافت کردند.

سپس در سال ۱۳۶۷ از ادغام ده شرکت بیمه‌ای دیگر، شرکت بیمه‌ دانا پدید آمد. از سال ۱۳۷۳ نیز، شرکت بیمه‌ توسعه‌ صادرات کار خود را آغاز کرد و شمار شرکت‌های بیمه به پنج شرکت دولتی رسید.

در سال ۱۳۸۱ قانون تأسیس شرکت بیمه غیردولتی به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید.

لذا در سال ۱۳۸۱ شرکت بیمه خصوصی حافظ در منطقه آزاد کیش و در سال ۱۳۸۲ نه شرکت بیمه‌ای خصوصی به نام‌های پارسیان، رازی، کارآفرین، توسعه، ملت، سینا، امید، حافظ و امین تأسیس شدند.